เทคนิควิธีในการสื่อสารที่ได้ผลดี ไม่มีรูปแบบตายตัว เปรียบเหมือน เครื่องมือทำครัวที่มีหลากหลาย แต่ละอย่างก็มีประโยชน์ในการทำอาหารแตกต่างกันไป บางอย่างก็ใช้แทนกันได้บ้าง แต่ก็ได้ผลไม่เหมือนกัน

TAPS model แสดงให้เห็นเครื่องมือในการสื่อสารที่มีเหมาะสมในกรณีต่างๆ โดยจำแนกทางแกนนอนตามจุดประสงค์ ว่าเป็นการสื่อสารเพื่อทำความเข้าใจและวิเคราะห์สาเหตุของปัญหา (ทุกข์, สมุทัย) หรือว่าเป็นการค้นหาทางออกที่หลากหลายแล้วพากันเดินทางไปสู่ทางออกที่น่าจะเหมาะสมที่สุด (นิโรธ, มรรค) 

ส่วนแกนตั้ง แสดงวิธีสื่อแบบสอนทางเดียว เปรียบเทียบกับการตั้งคำถามและสื่อสารสองทาง

การสื่อสารสองทางด้วยการถามเป็นการกระตุ้นความคิด ทำให้เกิดกระบวนการใคร่ครวญ และค้นหาคำตอบ  เมื่อเกิดการฝึกฝนคิดบ่อยๆ ผู้ที่ถูกถามจะพัฒนาศักยภาพในการคิด และแก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง เช่น แทนการพูดว่า “ผมคิดว่าจากปัญหาที่เกิดขึ้นควรแก้ไขโดยวิธี…(ความคิดของหัวหน้า)…คุณเห็นด้วยหรือไม่” เปลี่ยนเป็นการถามปลายเปิดว่า “เราจะมีวิธีการแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นนี้อย่างไรได้บ้าง?” คำถามนี้ทำให้เกิดการมีส่วนร่วมที่จะช่วยกันหาทางออก และพัฒนาศักยภาพของทีมให้เกิดการเรียนรู้ร่วมกัน นอกจากนั้นการฟังที่ลึกซึ้งทำให้เข้าใจคนที่อยู่ตรงหน้ามากขึ้น แทนการคิดเอาเอง เช่น เพื่อนไม่พอใจอะไรก็ถามไถ่คุยกันแทนที่จะคิดไปเองแล้วโกรธกัน พ่อแม่ที่สอนลูกโดยถามความต้องการของลูกย่อมดีกว่าการสั่งให้ทำตามใจพ่อแม่ฝ่ายเดียว หมอที่ฟังคนไข้ก็จะเข้าใจคนไข้มากขึ้น และในระดับลึกที่สุดคือการฟังธรรมชาติ เข้าใจธรรมชาติ และใช้ชีวิตสอดคล้องกับธรรมชาติ

การทำงานในยุคปัจจุบัน ทักษะการสื่อสารเหล่านี้มีความสำคัญมาก เพื่อประสานและพัฒนาให้ทีมมีความสามารถในการแก้ปัญหาและการสร้างสรรค์นวัตกรรมร่วมกัน แต่ละทักษะมีลักษณะเฉพาะที่ต้องศึกษาฝึกฝนจึงจะใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ อาทิเช่น

Management consultant
คือคนที่เข้าไปช่วยแก้ปัญหาหรือให้คำแนะนำกับบริษัทต่างๆ ที่เห็นปัญหาในองค์กรแต่ไม่มี ความชำนาญในการจัดการปัญหานั้นๆ ซึ่งก็มีหลายด้าน เช่น Operations Improvement, Strategy, Succession planning

Buddhist counseling
คือการใช้ทักษะการให้คำปรึกษา เช่น การเชื่อมประสาน การถาม การฟังอย่างลึกซึ้่ง การสังเกต เพื่อนำพาผู้ที่ประสบความทุกข์ให้มีพลังใจที่จะทำความเข้าใจปัญหาอย่างถ่องแท้ จนสามารถเห็นสาเหตุของปัญหาอย่างลึกซึ้ง ทำให้สามารถกำหนดเป้าหมายที่เหมาะสม แล้วหาทางไปสู่เป้าหมายนั้นอย่างสร้างสรรค์ หลากหลาย รอบคอบ จากนั้นจึงสามารถเลือกแนวทางที่ดีที่สุดที่สามารถปฏิบัติได้จริง  (ศึกษาเพิ่มติม เรื่องการให้คำปรึกษาเชิงพุทธ)

Coaching
คือกระบวนการกระตุ้นและส่งเสริมให้ผู้รับการโค้ชใช้ความคิด เพื่อปลดล็อคตัวเอง ทำให้เกิดการตระหนักรู้ และแสวงหาทางเลือกต่างๆ ที่เป็นไปได้ ที่จะนำไปสู่เป้าหมายหรือความสุขที่ต้องการ ด้วยวิธีการและเครื่องมือต่างๆ  แล้วลงมือทำด้วยความคิด ความถนัด ความสามารถของผู้รับการโค้ชเอง การโค้ชไม่ใช่เพียงการสอนความรู้หรือทักษะการทำงาน แต่ต้องส่งเสริมให้เกิดการพัฒนาตัวเองให้ถึงที่สุดด้วย คล้ายกับโค้ชกีฬายุคใหม่ ที่ต้องใช้ทักษะทางจิตวิทยาเพื่อให้เกิดการพัฒนาอย่างมีความสุข
  (ศึกษาเพิ่มเติม เรื่องการโค้ช)

Facilitating
คือคือการเอื้อโอกาส ให้เกิดการเรียนรู้ และการเติบโต คล้ายกับความเป็น กัลยาณมิตร และครู ซึ่งกันและกัน เพื่อที่ทำความเข้าใจปัญหาและศักยภาพของแต่ละคน แล้วสร้างโอกาส เส้นทาง ในการพัฒนาโดยใช้วิธีการหลากหลายรูปแบบ แม้แต่การสร้างสถานการณ์ การให้เรียนรู้ด้วยการลงมือทำ (แม้จะเกิดความผิดพลาดบ้าง ในขอบเขตที่ปลอดภัย) การถอดบทเรียน ฯลฯ และกระบวนการเหล่านี้มักจะมีความต่อเนื่องระยะยาวเพียงพอ เหมือนบทบาทของเพื่อนหรือครูที่อยู่ร่วมกันในระหว่างเส้นทางของการพัฒนานั้น ไม่ใช่เพียงกิจกรรมการสนทนาหรือการทำให้เกิดแนวคิดในระยะสั้น   (ศึกษาเพิ่มเติม เรื่องกระบวนกร)

Mentoring
คือ การเป็นพี่เลี้ยง หรือตัวแบบ ในการทำงานร่วมกัน เพื่อทำให้ผู้ปฏิบัติงานได้เรียนรู้กระบวนการทำงานในบรรยากาศที่อบอุ่น มีพี่เลี้ยง หรือรุ่นพี่ที่สามารถให้ความช่วยเหลือ ข้อชี้แนะ และคำปรึกษาในระหว่างการทำงาน เพื่อให้เกิดการเรียนรู้และพัฒนาตนเองในสถานการณ์การทำงานจริง  (ศึกษาเพิ่มเติม เรื่องทักษะการเป็นพี่เลี้ยง)

บทบาทต่างๆ ดังที่กล่าวมานี้ ต้องนำมาปรับใช้ให้เหมาะสมกับบุคคลและสถานการณ์ ด้วยทักษะการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพ