ไปยังหน้า : |
สภาพธรรมที่เป็นอุเบกขา เมื่อรวมทั้งหมดแล้ว มี ๑๐ ประการ คือ
๑. ฉฬังคุเปกขา ได้แก่ อุเบกขาของพระอรหันต์ ในขณะที่กระทบกับอิฏฐารมณ์และอนิฏฐารมณ์ ย่อมทำจิตให้วางเฉยได้
๒. พ๎รัห๎มะวิหารุเปกขา ได้แก่ อุเบกขาภาวนาในพรหมวิหาร คือ การวางเฉยเป็นกลางต่อสัตว์ทั้งปวงที่เป็นสุขและทุกข์ โดยไม่ขวนขวายให้เกินขอบเขตแห่งเหตุปัจจัย หรือเกินขอบเขตกฎแห่งกรรม
๓. โพชฌังคุเปกขา ได้แก่ อุเบกขาในโพชฌงค์ ๗ ประการ คือ การวางเฉย ในธรรมที่เป็นไปโดยสม่ำเสมอกันในหนทางแห่งมรรคญาณ
๔. วิริยุเปกขา ได้แก่ ความวางเฉยพร้อมด้วยวิริยะ คือ ความเพียรที่พอ เหมาะ หรือ ความเพียรอย่างปานกลางซึ่งเป็นไปโดยสม่ำเสมอกันในการปฏิบัติ เรียกว่า มัชฌิมาปฏิปทา ก็ได้
๕. สังขารุเปกขา ได้แก่ อุเบกขาของพระโยคีบุคคล ในการเพ่งวิปัสสนาทำจิตให้วางเฉยต่ออารมณ์รูปนาม ภายหลังที่ได้วิปัสสนาญาณที่ ๘ แล้ว
๖. เวทนุเปกขา ได้แก่ อุเบกขาเวทนาที่อยู่ระหว่างสุขเวทนากับทุกขเวทนา หรือระหว่างโสมนัสสเวทนากับโทมนัสสเวทนา
๗. วิปัสสะนุเปกขา ได้แก่ อุเบกขาในวิปัสสนาที่วางเฉยต่อวิปัสสนูปกิเลส
๘. ตัตตะระมัชฌัตตุเปกขา ได้แก่ สภาวะของตัตตรมัชฌัตตตาเจตสิก ที่มีสภาพวางเฉยต่อสัตว์ทั้งหลาย
๙. ฌานุเปกขา ได้แก่ อุเบกขาของพระโยคีบุคคลที่ได้บรรลุจตุตถฌาน คือ ความวางเฉยต่อสุขในฌาน
๑๐. ปาริสุทธุเปกขา ได้แก่ อุเบกขาของปัญจมฌานลาภีบุคคล คือ ความวางเฉยในฌานอันหมดจดจากปีติและสุขแล้ว