ไปยังหน้า : |
มิจฉาทิฏฐิสูตร
[ว่าด้วยการละมิจฉาทิฏฐิ]
ครั้งหนึ่ง ภิกษุรูปหนึ่งเข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้าถึงที่ประทับ ฯลฯ ครั้นแล้ว ได้กราบทูลถามพระพุทธเจ้าว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ บุคคลรู้อยู่อย่างไร เห็นอยู่อย่างไร จึงจะละมิจฉาทิฏฐิได้ พระพุทธเจ้าตรัสว่า ดูกรภิกษุ บุคคลรู้เห็นอยู่ซึ่งจักษุแล โดยความเป็นของไม่เที่ยง จึงละมิจฉาทิฏฐิได้ รู้เห็นรูปโดยความเป็นของไม่เที่ยง จึงละมิจฉาทิฏฐิได้ รู้เห็นจักษุวิญญาณโดยความเป็นของไม่เที่ยง จึงละมิจฉาทิฏฐิได้ รู้เห็นจักษุสัมผัสโดยความเป็นของไม่เที่ยง จึงละมิจฉาทิฏฐิได้ ฯลฯ รู้เห็นแม้สุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนาที่เกิดขึ้น เพราะจักษุสัมผัสเป็นปัจจัย โดยความเป็นของไม่เที่ยง จึงละมิจฉาทิฏฐิได้ บุคคลรู้เห็นหู รู้เห็นจมูก รู้เห็นลิ้น รู้เห็นกาย รู้เห็นใจโดยความเป็นของไม่เที่ยง จึงละมิจฉาทิฏฐิได้ ฯลฯ รู้เห็นธรรมารมณ์โดยความเป็นของไม่เที่ยง จึงละมิจฉาทิฏฐิได้ รู้เห็นมโนวิญญาณโดยความเป็นของไม่เที่ยง จึงละมิจฉาทิฏฐิได้ รู้เห็นมโนสัมผัสโดยความเป็นของไม่เที่ยง จึงละมิจฉาทิฏฐิได้ รู้เห็นสุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนาที่เกิดขึ้นเพราะมโนสัมผัสเป็นปัจจัย โดยความเป็นของไม่เที่ยง จึงละมิจฉาทิฏฐิได้ ดูกรภิกษุ เมื่อบุคคลรู้อยู่อย่างนี้ เห็นอยู่อย่างนี้แล จึงละมิจฉาทิฏฐิได้