ไปยังหน้า : |
๑. วิริยสัมมาอาชีวะ ได้แก่ ความเพียรในอาชีพการงานที่ปราศจากโทษ
๒. วิรตีสัมมาอาชีวะ ได้แก่ การงดเว้นจากกายทุจริต ๓ และวจีทุจริต ๔ ที่เกี่ยวเนื่องด้วยอาชีพ
สัมมาอาชีวะ ๒ ประการ [อีกนัยหนึ่ง]
สัมมาอาชีวะ คือ การเลี้ยงชีพชอบ หมายถึง การทำมาหากินด้วยอาชีพที่สุจริต มี ๒ ประเภท คือ
๑. คหัฏฐสัมมาอาชีวะ หมายถึง สัมมาอาชีวะของคฤหัสถ์ผู้ครองเรือนทั้งหลาย แบ่งเป็น ๒ ประการ คือ
๑.๑ การเว้นจากมิจฉาอาชีวะ อันได้แก่ การเลี้ยงชีพที่ไม่ชอบ คือ การแสวงหาปัจจัยมาบริโภคที่มิชอบ เช่น การโกง หรือ หลอกลวง เป็นต้น
๑.๒ การเว้นจากการประจบสอพลอ อันได้แก่ การบีบบังคับขู่เข็ญ และการต่อลาภด้วยลาภ หรือการแสวงหาลาภโดยไม่ประกอบด้วยความเพียรที่ถูกต้อง[สัมมาวายามะ] ด้วยอำนาจความเกียจคร้าน อยากได้มาง่าย ๆ โดยไม่ต้องอาศัยกำลังสติปัญญาและแรงกาย ทั้งเป็นผู้ที่โลภจนไม่ชอบธรรม เช่น เบียดเบียนลูกจ้าง และทำลายสิ่งแวดล้อม สังคม อยากได้มากแต่เสียให้น้อย เป็นต้น
สัมมาอาชีวะนี้รวมถึงการไม่ประกอบมิจฉาอาชีวะ ๕ ประเภท คือ
๑] สัตถวณิชชา การค้าขายอาวุธ ได้แก่ อาวุธปืน อาวุธเคมี ระเบิด นิวเคลียร์ อาวุธอื่น ๆ เป็นต้น อาวุธเหล่านี้หากมีเจตนาเพื่อทำร้ายกัน จะก่อให้เกิดการทำลายล้างซึ่งกันและกัน โลกจะไม่เกิดสันติสุข
๒] สัตตวณิชชา การค้าขายมนุษย์ ได้แก่ การค้าขายเด็กการค้าทาส ตลอดจนการใช้แรงงานเด็กและสตรีอย่างทารุณ รวมถึงการขายตัวหรือขายบริการทางเพศ
๓] มังสวณิชชา การค้าขายสัตว์เป็น สำหรับฆ่าเพื่อเป็นอาหาร เป็นการส่งเสริมให้ทำผิดศีลข้อที่ ๑ คือ การฆ่าสัตว์ตัดชีวิต
๔] มัชชวณิชชา การค้าขายน้ำเมา ตลอดจนการค้าขายสารเสพติดทุกชนิด
๕] วิสวณิชชา การค้าขายยาพิษ ซึ่งเป็นอันตรายต่อผู้ใช้ รวมทั้งเป็นอันตรายต่อสังคม และสัตว์ทั่วไปด้วย
๒. ปัพพชิตสัมมาอาชีวะ สัมมาอาชีวะของบรรพชิตหรือนักบวช หมายถึง การใช้ชีวิตด้วยการบริโภคปัจจัยสี่อย่างมักน้อย เท่าที่จำเป็น ถ้าเป็นนักบวชที่อยู่ด้วยการขอ ต้องรักษาปัจจัยสี่ของทายกไว้อย่างดี เพื่อให้คุ้มค่ากับผู้ให้ ไม่เบียดเบียน และไม่เสพสิ่งที่นอกเหนือจากปัจจัยสี่โดยไม่จำเป็น เช่น กามคุณ ๕ เพราะแม้ไม่เสพกามคุณ มนุษย์ก็สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ สัมมาอาชีวะของผู้บวช คือ ไม่เสพบริโภคจนเกินความจำเป็น เช่น ดูการละเล่น แต่งตัว ตลอดจนเสพยาเสพติด เป็นต้น