ไปยังหน้า : |
อัตตานุทิฏฐิสูตร
[ว่าด้วยการละอัตตานุทิฏฐิ]
ครั้งหนึ่ง ภิกษุรูปหนึ่งเข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้าถึงที่ประทับ ถวายบังคมแล้วนั่ง ณ ที่สมควรส่วนข้างหนึ่ง แล้วได้กราบทูลถามพระพุทธเจ้าว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ บุคคลรู้อยู่อย่างไร เห็นอยู่อย่างไร จึงจะละอัตตานุทิฏฐิได้ พระผู้มีพระเจ้าตรัสว่า ดูกรภิกษุ บุคคลรู้เห็นจักษุแล โดยความเป็นอนัตตา จึงละอัตตานุทิฏฐิได้ รู้เห็นรูปโดยความเป็นอนัตตา จึงละอัตตานุทิฏฐิได้ รู้เห็นจักษุวิญญาณโดยความเป็นอนัตตา จึงละอัตตานุทิฏฐิได้ รู้เห็นจักษุสัมผัสโดยความเป็นอนัตตา จึงละอัตตานุทิฏฐิได้ รู้เห็นแม้สุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนาที่เกิดขึ้นเพราะจักษุสัมผัสเป็นปัจจัย โดยความเป็นอนัตตา จึงละอัตตานุทิฏฐิได้ บุคคลรู้เห็นหู รู้เห็นจมูก รู้เห็นลิ้น รู้เห็นกาย รู้เห็นใจโดยความเป็นอนัตตา จึงละอัตตานุทิฏฐิได้ รู้เห็นธรรมารมณ์โดยความเป็นอนัตตา จึงละอัตตานุทิฏฐิได้ รู้เห็นมโนวิญญาณโดยความเป็นอนัตตา จึงละอัตตานุทิฏฐิได้ รู้เห็นมโนสัมผัสโดยความเป็นอนัตตา จึงละอัตตานุทิฏฐิได้ รู้เห็นแม้สุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะมโนสัมผัสเป็นปัจจัย โดยความเป็นอนัตตา จึงละอัตตานุทิฏฐิได้ ดูกรภิกษุ เมื่อบุคคลรู้อยู่อย่างนี้ เห็นอยู่อย่างนี้แล จึงละอัตตานุทิฏฐิได้