ไปยังหน้า : |
๑. มุสาวาทา เวระมะณี ละการพูดเท็จ เว้นขาดจากการพูดเท็จ พูดแต่คำจริง ดำรงคำสัตย์ มีถ้อยคำเป็นหลักฐาน ควรเชื่อถือได้ ไม่พูดลวงโลก
๒. ปิสุณายะ วาจายะ เวระมะณี ละคำส่อเสียด เว้นขาดจากคำส่อเสียด ฟังจากข้างนี้แล้วไม่ไปบอกข้างโน้น เพื่อให้คนหมู่นี้แตกร้าวกัน หรือฟังจากข้างโน้น แล้วไม่มาบอกข้างนี้ เพื่อให้คนหมู่โน้นแตกร้าวกัน สมานคนที่แตกร้าวกันแล้วบ้าง ส่งเสริมคนที่พร้อมเพรียงกันอยู่บ้าง ชอบคนผู้พร้อมเพรียงกัน ยินดีในคนผู้พร้อมเพรียงกัน เพลิดเพลินในคนผู้พร้อมเพรียงกัน กล่าวแต่คำที่ทำให้คนพร้อมเพรียงกัน
๓. ผะรุสายะ วาจายะ เวระมะณี ละคำพูดหยาบ เว้นขาดจากคำพูดหยาบ กล่าวแต่คำที่ไม่มีโทษ คำที่ไพเราะเสนาะโสต ชวนให้รัก จับใจ เป็นคำพูดของชาวเมืองผู้มีความเจริญด้วยวัฒนธรรมอันดีงาม คำพูดที่คนส่วนมากรักใคร่พอใจ
๔. สัมผัปปะลาปา เวระมะณี ละคำเพ้อเจ้อเหลวใหล เว้นขาดจากคำเพ้อเจ้อ พูดถูกกาล พูดแต่คำที่เป็นจริง พูดอิงอรรถ พูดอิงธรรม พูดอิงวินัย พูดแต่คำที่มีหลักฐาน มีที่อ้างอิง มีที่กำหนด พูดแต่คำที่ประกอบด้วยประโยชน์ โดยกาลอันสมควร